BEN SENİN ANNEN DEĞİLİM!..

Bugün günlerden Pazar. Mevcut durumda aktif bir işim olmasa da Pazar gününün hakkını sonuna kadar veriyorum. Televizyon karşısında uyuyakalmaktan tutun telefonumu şarja takmaya üşenmeye kadar tüm klişeleri bir bir yerine getirdim. Evin içinde yüzde 12 şarj ile sefaletimin keyfini sürüyorum. Pazar gününün nasıl bir enerjisi varsa artık işsiz bir insanı bile çalışıyormuşcasına miskinliğe sürüklüyor. Belki de sürü psikolojisidir bendeki.

Çok fena aşık olasım var. Ama böyle umutsuz, mutsuz, imkansız, ezik ya da mağdur olanından değil. Zamanında bahsettiğim türde aşklar yaşadım ben de. Derya “Ya içindesindir çemberin, ya da dışında yer alacaksın.” der demez “büöühüüühüüühühühüü” diye hönkürmek suretiyle ağlama krizlerine girdiğim – girmek istediğim – doğrudur. Hatta aynı adam tarafından 2 kez terk edildiğim de doğrudur. Şimdi bu durumu bakış açısına göre “salaklık” olarak da yorumlamak mümkünken “ayy kıyamam demek ki çok seviyormuş, yarım kalmış içinde bir şeyler.” denmesi de olasıdır. Ama aslında aldığım derslere ve yaşadığım tecrübeler yanıma kar diyerek geçmişe takılıp kalmamak en güzeli sanırım. İşte ben de öyle yaptım.

Tabii ki bundan sonra aşık olacağım adamın bana kendimi piğremses gibi hissettirmesi ilk hedefim. Ama sonrasında hayal kırıklığı yaşamamak adına çilekeş Anadolu kadını olmadan da güzel bir şeyler yaşayabilme ihtimalim var sanıyorum. Geçmişimde tercih ettiğim adamları özellikle sorunlu ve egolu olarak seçmedim tabii ki ama artık yıldım yeminle. Bir kadın olarak – bir Türk kadını olarak – ağzımın tadıyla kapris yapmak, trip atmak bir yana alttan almaktan nefes alamaz hale geldim. Hoş, kapris yapmak ya da trip  atmak hamurumda olmasa da anlayış seviyemin değeri bilinmediği noktada frenchli pençelerimi göstereceğim artık. Ulan ilişki bu. Sanmıyorum bu hayattaki misyonumun seni ilişki süresince mutlu etmek olduğunu. Neyse eğlenmeye geldik, gerilmiyorum.

Hayır kimseyi de mücadele dolu hayatı sebebiyle suçlamıyorum, yanlış anlamayın. Ama psikolog ya da psikiyatrist de değilim ki ben. Ne Ahmet’in hiperaktivitesi yüzünden aldığı ilaçların yan etkisi olan bipolarlıkla savaşmak istiyorum, ne de Mehmet anası babası boşanmak üzere olduğu için tüm gerginliğini bana yansıtsın istiyorum. Ha bu arada hiperaktivite ilaçlarının böyle bir yan etkisi var mı, araştırmadığım için bilmiyorum. Belki de yedi beni zibidi Ahmet.

Zamanında pek de güzel absorbe ettim bunları. “Ahmetciğim, aşkım ben çok bunaldım iş yerinde ama senin çıkasın yoksa sonra görüşürüz” de dedim, “Mehmetciğim, sevgilim sıkma canını nasıl olsa bir şekilde yoluna koyulur her şey” diyerek omzumu da hizmetine sundum. Ama artık otuz yaşındayım. Destek olmak muhakkak ki bir ilişkinin gereği ama bana annenmişim gibi de davranma yahu. Koşulsuz sevmiyorum ki seni.

Ben de sütten çıkmış ak kaşık olduğumu iddia etmiyorum elbette. Ahmet ve Mehmet dışında bir de Hasan vardı mesela. Resmi olarak sevgili olduğumuzun ikinci günü bana “Seni seviyorum” dedi. Bir akşam ben yemek yerken karşıma oturmak yerine yanıma oturdu! Bence ayrılmak için yeterli sebeplerdi. Ama şimdi baktığımda Ahmet ve Mehmet ile kıyaslandığında biraz haksızlık etmişim gibi görüyorum. Zavallı Hasan duygu yoğunluğundan hızlı harekete geçmiş olsa da benim tarafımda maalesef inandırıcılığını yitirdi. “İki gün gibi kısa bir zamanda nasıl sevebilir, bu ne cüret?” diye düşünmekte çok da haksız olmadığımı düşünüyordum. Yemekte yanıma oturması ise beni ziyadesiyle daraltmış ve bunaltmıştı. Amaç zaten beraber zaman geçirmek içinse dibime girmeye ne gerek vardı ki? Ayrıldığım için pişmanlık duymuyorum elbette ama biraz abartmış olduğumu da inkar edemem. Hele Ahmet ve Mehmet gibi iki faciayı yaşayan bir kadın olarak biraz daha ılımlı olabilirmişim diyorum şimdi şimdi. Neyse..

Umuyorum ki ilerleyen günlerde sizinle paylaşmaya değer nitelikte gelişmelerle karşılaşırım. Sonra da beraberce değerlendiririz :).

Görüşmek üzere..

Kalem.