KANATLARIM VAR RUHUMDA!

Kaynak: http://www.msxlabs.org/

Karar vermemin üstünden iki ay, istifa edişimin üstünden bir ay, size kararımı anlatışımın üstünden iki hafta geçti. Hala Ankara’dayım. 6 haftalık ihbar süremin dolmasını bekliyorum. Yıllık iznimin de bir haftasını kullanmamıştım, iyi olmuş. Haftaya Cuma günü, Ankara’daki işim bitiyor. Yeni bir yolculuğa çıkıyorum. Eşyalarımı hazırladım. Ayarlamalarımı yaptım. Kanatlarım var artık. Rüzgar nereden eserse o tarafa gideceğim.

Korkularım var bununla ilgili tabi ki, biraz anksiyete bozukluğu hastası oluşumdan da kaynaklanıyor. Bundan sonra ne olacak? 28 yaşımdayım. Acaba iyi mi yapıyorum, kötü mü yapıyorum? Beni neler bekliyor? Mesleği bırakışım benden çok şey götürecek mi? Asıl istediğim ne? Kafamda deli sorular yani anlayacağınız.

Biraz da heyecanlıyım. Öyle çok şey var ki yapmak istediğim. Bir şeyler üretmek istiyorum. Bunu insanlara sunmak istiyorum. Aklımda bir sürü dal var resmen. Özgür olmak fikri bile benim kafamı karıştırmaya yetti. Düşünsenize. Bu güne kadar hep zincirliydim. Yapmaya mecbur olduğum şeyler vardı. Ama şimdi kırdım zincirlerimi. Gidiyorum be! Gidiyorum özgür olmaya resmen. Ne yiyeceğim ne içeceğim bilmiyorum ama yine de gidiyorum. Nasıl özgür olunur ilk kez göreceğim.

Eskiden özgür değil miydin Dayday, neticede yalnız yaşıyordun? Hayır değildim. Yaşamımı ve bazı yaşamları sürdürmek için, herkesin gönlünü yapmak için, mutlu edeceğimi düşündüğüm için, mecbur olduğumu hissettiğim için… ve daha bir çok nedenden dolayı özgür değildim. Belki özgürdüm ama öyle hissetmiyordum. Kanadı kırık kuş gibiydim resmen. Net. Kanatlarım vardı ama uçamıyordum.

Artık her şey değişti. Şimdi benim için uçma zamanı. Sil baştan yaşayacağım hayatı. En baştan başlayacağım. Yaşaması, hayatta kalması zor olacak belki, para sıkıntısı yaşayacağım aşikar. Ama olsun. Ne önemi var. Para kazanıyordum da ne oldu? Okuduğum mesleği bile yapmıyordum ki. Hem onu da geçtim. Saygın bir iş yapıyordum da ne oldu? Boyum falan uzamadı, size açıkça söyleyeyim. Çok para da kazanmadım. Sadece yaşadım. İşe gidip, eve geldim. Başka bir şey yapmadım. Nankörlük olarak algılayabilirsiniz ama, mutlu olmadıktan sonra ne anladım kazandığım paradan.

Artık uçacağım ben. Kanatlarım var benim. Onları kullanacağım. Uçmak deyince… Bugün, hatta tüm gün, dünyada farklı kültürleri, farklı tatları, farklı yerleri, farklı insanları görmeden ölmek istemediğimi düşündüm. Araştırdım internette. Birçok bayan gezgin varmış tek başına seyahat eden. Olay şöyle oluyor: bir yere gidiyorsun, gönüllü veya paralı işlerde çalışıyorsun, dil öğreniyorsun, insan tanıyorsun, kazandığın ufak paralarla geziyorsun, yiyorsun, içiyorsun, kültürün içine işliyorsun, para kazanıp biletini alıyorsun, hooooop başka bir diyara doğru kanatlanıyorsun. Çok mu pembe gözlükle bakıyorum olaya bilmiyorum. Ama ciddi ciddi düşünüyorum bu olayı.

Sıfırdan başlama heyecanıyla her şeye sarıyor, saldırıyor gibi göründüğünün farkındayım. Ama ne yapayım? Kanatlanma fikri bile beni çocukluğuma götürüyor. Kendimi yaşıyor gibi hissediyorum. Belki diplomayı, CV’yi çöpe atsam her şey daha farklı olacak. Ya da ben büyütüyorum. Bilmiyorum. Biraz karışığım sanırım. İyi haftasonları :)