İşte zamanı geldi. Hayatımın bir devrini kapayım, yeni devrini açmanın vakti geldi. Bu akşam Ankara'daki son saatlerimi yaşıyorum. Artık Ankara maceramın sonuna geldim. Yeni maceralara yelken açıyorum. 

Ben genellikle fazla bağlanan insanlardanım, bazı şeyleri zor bırakırım. Her ne kadar burada olmak istemeyip yıllardır kendimi yırtsam da, ayrılık vakti gelince zor geldiği doğrudur. Alıştığım (nefret etmiş olsam bile) bir işim, sevdiğim arkadaşlarım, her gün bayılarak kendimi attığım yatağım, sevdiğim sevmediğim insanlar, kardeşim, anneannem... Geride bırakması zor oluyormuş meğer. Ama sürekli şunu düşünüyorum. Bana iyi gelecek. Artık daha az sorumluluk ve daha az stres ile mutlu olacağım. Hastalıklarım geçecek. Gitmem lazımdı. Gidiyorum.

KANATLARIM VAR RUHUMDA!

Kaynak: http://www.msxlabs.org/

Karar vermemin üstünden iki ay, istifa edişimin üstünden bir ay, size kararımı anlatışımın üstünden iki hafta geçti. Hala Ankara’dayım. 6 haftalık ihbar süremin dolmasını bekliyorum. Yıllık iznimin de bir haftasını kullanmamıştım, iyi olmuş. Haftaya Cuma günü, Ankara’daki işim bitiyor. Yeni bir yolculuğa çıkıyorum. Eşyalarımı hazırladım. Ayarlamalarımı yaptım. Kanatlarım var artık. Rüzgar nereden eserse o tarafa gideceğim.